"Deze geuren moet iedereen kunnen ruiken"
Het recente werk van Pol Bonduelle wordt tentoongesteld in 't
Labyrint. Op vrijdagavond 30 maart vond daar de vernissage plaats.
Het werd een boeiende avond met heel wat interessante figuren.
Pol Bonduelle blijft steeds jong van geest… En heeft de Westhoek
"ingezogen" en er zijn levenswerk gemaakt. De man is
echter ook een verwoede kunstenaar. Hij is ook schrijver en de
man achter het cultuurblad Ticket en schrijft al zijn hele leven
lang zeer pittige en kritische stukken…
Pol Bonduelle ontmoeten dat is constant nieuwe netwerken van
mensen leren kennen. Dat is iemand ontdekken die zelf constant
de wereld herontdekt en heruitvindt met een apart expressionisme.
De wereld aankijkend zonder hypocrisie, maar recht in de ogen
staren. Zijn stijlgevoel is constant variërend en heeft toch
iets bloot van zijn inwendige zelf… Pol Bonduelle laat zelfs
zijn eigen bloed eeuwig in een kunstwerk leven…Vernist bloed
blijft leven, maar wordt donker. De dood en het leven zijn thema's
die hij niet verafschuwt, de strijd tegen de obstakels die ons
leven heeft te bieden ook niet. Het gevoel dat een donkerblauwe
kleur kan opwekken. Donkerblauw. Het is slechts één
van de werken van Pol Bonduelle. Ook al ken ik de naam er niet
van… Ik nam het mee naar huis. Donkerblauw. Een kunstwerk
in donkerblauw en fel trendy zoals kunst eigenlijk moet zijn.
Het achtervolgt me. De indruk blijft. Kunst gemaakt door een man
die met beide voeten in het leven staat en met "shwung"
zijn ding doet… die je doet verwonderen en perplex doet staan
van wat hij weet te brengen. Dat is Pol Bonduelle ten voeten uit.
In zijn lijnen zit tevens de strijd tegen de eenzaamheid van vandaag
de dag. Zijn vindingskracht in de verwerkelijking van deze fantastische
beeldtaal is gewoon oneindig. Het gaat door merg en been als je
het aanschouwt en er over nadenkt. Dit is de Bonduelle, de plastische
kunstenaar die een verwoede strijd levert om cultuur ook in onze
westhoek aanvaard te krijgen. Soms zit hij daartoe alleen in een
huisje en vraagt zich af, waarom hij de strijd blijft voeren.
Dat is te zien in zijn kunst. Het is te zien dat de hand van de
kunstenaar constant zoekende is om zijn kunnen te vergroten. Constant
zoekend om het leven iets extra te bieden, om het moeras over
te lopen en zicht niet laten verzwelgen door het drijfzand van
oppervlakkigheid. Het is een strijd voeren in deze wereld te durven
denken. Het is een strijd die hij stil voert, een revolte die
opkomt en blijft bloeien, maar in wezen het doek versiert als
een wilde kastanjeboom waarvan zijn wortels de kracht hebben om
de betonnen banen open te breken. Het is het overwinnen van de
teleurstelling in sommige mensen en opnieuw durven luidop zingen.
Luidop neuriën om wat de wereld ons van mogelijkheden biedt…
Het is de suggestie van wat sommige kunstenaars niet meer kunnen…
Ability to read
Wat kunnen vele kunstenaars niet meer? Met een kunstwerk in het
diepste van de ziel van de toeschouwer graven en gevoelens opwekken
die we altijd wel eens hebben, maar niet altijd durven ontplooien
en voor uit komen. Het getuigt van durf dat Pol Bonduelle abstracte
dimensies brengt in figuratieve werken die je doen nadenken, maar
een kijk in het diepste van zichzelf toelaat. Een kijk die eigenlijk
ook een spiegel is voor elk van ons. Een grijpende kracht overmeestert
je wanneer je ziet dat iemand neergebogen zit naast iets wat kan
doorgaan voor een bijenkorf of is het de Poperingse hopcultuur
en de verwerkelijking van de noeste arbeid of is het de honing
die onze bijen bieden… De bijenkorf die ons honing levert.
Zeemzoet en lekker smaakt het, terwijl we het moeras oversteken
en twee planken hebben om op te blijven drijven. De rest van ons
leven lang… drijven we rond in dit universum en maken we
iets van een wereld die ooit geen wereld meer zal zijn. En dan
de rood-oranje letters die ik bijna niet kan lezen maar waar ik
echt energie in stop om ze te lezen….We should have the ability
to read the… De letters blijven steken. We beginnen na te
denken. Daar slaagt Pol Bonduelle echt wel in. Hij doet ons nadenken
over wat karakters kunnen beteken… Karakters in de kunst,
karakters in onze wereld. Pol Bonduelle wordt ooit wereldberoemd.
Ik geloof in zijn smaak om te brengen wat hij brengt. Ik geloof
in de schromelijke eenvoud en de bezinning die hij met z'n werk
teweegbrengt. Bezinning… in vluchtige tijden, los van religie
of culturele achtergronden. Bezinning die zijn bezielde gedachtegoed
soms duizelig maakt. Want was gisteren was, is morgen ook niet
meer. Het is niet de houtskool die de kwaliteit brengt, het is
diegene die de houtskool hanteert die het waarlijk talent naar
voor doet komen.
Zichzelf hernieuwen en herboren laten worden
Het is de levenskunst en het metier bezitten…Het manifesteert
zich bij Pol Bonduelle al heel zijn leven… Een vormtaal die
meer zegt dan 100 woorden en het is eigenlijk ongelofelijk dat
Pol Bonduelle zijn kunst zelf niet waardeert. Neen. Hij maakt
kunst niet om kunst te maken of om er financieel iets uit te halen…
Hij maakt het voor zijn plezier… Zijn prijzen zijn een onderwaardering
van zijn eigen talent. Mysterieus is en blijft het wel. Een man
die de horizon vernieuwt moet internationaal meer gewaardeerd
worden. Deze geuren moet iedereen kunnen ruiken… Maar we
hadden het geluk om de "species of the universe" in
levende lijve te aanschouwen… En inzien dat sommige schilderijen
ook eigenlijk samen horen, net als mensen die eigenlijk niet gescheiden
mogen worden. Laat het leven de kunst zijn van het niet willen
toegeven aan de graatmagere mensfiguren die kunst nooit weten
te beminnen. We klimmen allen in een boom. We raken hoger en hoger.
Ooit vallen we… Het bloed druppelt naar beneden… De
wond dicht zich stilletjesaan… We klimmen opnieuw hoger tot
de hoogste tak en zien daar dat de hoogste tak niet het leven
is wat we willen. Het is de twijfel die ons doet bloeden en overmant...
Het is het experimenteren in het werk en het leven, het taboe
zoeken en doorbreken en zichzelf hernieuwen en herboren laten
worden. Het is Pol Bonduelle. Het licht blijft schijnen. Kedemn,
kedemn terwijl ik naar huis toe rijd, de speech van Vermeulen
indachtig. Het is donker. Ik heb net het Labyrint verlaten. We
blijven soms een labyrint voor elkaar. Zelf zoek ik ook net als
Pol. Ik ontdekte voor mij nieuwe mensen van dagcentrum De Pelgrim
uit Wulvergem, ene conceptuele Annamariacornelia, ene Rik Deryckere,
ene Paul Vermeulen, ene Koenraad Dewulf, ene Jef Hoornaert, ene
Frieda Declerq, Dries Charles, ene dame met mooie krulletjes,
een dame met ministerallures en drie kinderen, ene vriendin van
Michaël Depestele… Merde alors, wat ben ik dom en stom.
Dom dat ik deze mensen nu pas ken, maar blij hen op de vernissage
te hebben ontmoet. Hopelijks blijft het hier niet bij…Het
Labyrint verlicht mij. De kunst en de mensen. Meer moet ik niet
hebben. Nog tot 29 april in Kemmel. Je moet het zeker eens bezoeken.
De tentoonstelling van het meest recente werk van Pol Bonduelle
loopt nog tot 29 april en is elke dag open vanaf 10u. Het Labyrint
is gelegen in Dries 29, 8950 Kemmel. Gesloten op dinsdag.
Hieronder een reeks foto's naar aanleiding van de vernissage
op vrijdag 30 maart 2007.
Links op de foto kunstenaar Pol Bonduelle.
Ook het gemeentebestuur was aanwezig. Met de baard uitbater Stef
Dehollander.
De receptie was bijzonder gezellig.
Info en foto's: Andy Vermaut.
Ook jouw informatie is hier welkom, zolang het maar betrekking
heeft op (een aspect van) de Westhoek.
Foto's en een korte begeleidende tekst kun je steeds doorsturen
naar info@westhoek.be
Foto's en teksten die niet voldoen aan deze voorwaarden zullen
systematisch geweigerd worden.
